W języku C/C++, podobnie jak w innych językach programowania, można określić własne typy danych. Robi się to przy pomocy polecenia typedef. Składnia jest następująca:

typedef rodzaj_typu nazwa_typu;

Po zadeklarowaniu takiego typu używa się go tak samo jak typów wbudowanych w kompilator.
Można w ten sposób np. zadeklarować typ zmiennych, którego w C /C++ brakuje komuś, kto był do tego przyzwyczajony w Pascalu - stringa:

typedef char[255] string;
string nazwa;
strcpy(nazwa, "nazwa");

W języku C/C++ można definiować dowolnie pewne stałe, ale też wyrażenia, które następnie można wykorzystywać w programie. Robi się to przy pomocy dyrektory prekompilatora define.

Przykład deklaracji i użycia stałych:

#define PI 3.14
#define ogr 1000

int main()
{

int tablica[ogr]; // Powstanie tablica ograniczona przez 1000
int r = 4;
double pole_kola; // Zadeklarowanie zmiennej zmiennoprzecinkowej (ułamkowej)
pole_kola = r*r*PI; // Pod PI zostanie podstawione 3,14 i obliczone zostanie pole koła o promieniu r
return 0;

}

 

Przykład deklaracji wyrażenia i jego użycia wraz z użyciem funkcji:

 

#define FOR(i,n) for(int i=0; i<n; i++)

// Powyżej zdefiniowana została inna struktura pętli for, którą będzie można wykorzystać w kodzie
// Szkielet pisanych przez nas programów mógłby wyglądać następująco:

void solve()
{

//---------------------------------------------------------------------------------------------
// Tu powinien znajdować się właściwy kod programu rozwiązujący zadanie dla pojedynczego testu
//---------------------------------------------------------------------------------------------

}

int main()
{

int d; // deklaracja zmiennej oznaczającej liczbę zestawów danych
scanf("%d",&d); // sczytwanie liczby zestawów danych
FOR(i,d) solve(); // pętla sterująca programem - wykonywana tyle razy, ile jest zestawów.
// Powyższa pętla zostanie podmienione przez preprocesor na for(int i=0; i<d; i++) solve();
return 0;

}

 

Definicje są wstawiane w odpowiednie miejsca w kodzie na etapie prekompilacji, przed kompilacją.

Struktura pozwala przechowywać połączone ze sobą dane różnego typu i łączy je w pojedyncze obiekty. Np. gdy chcemy zapisać dane osobowe jakiegoś człowieka (imię, nazwisko i wiek), nie da się tego zrobić przy pomocy jednej zmiennej lub tablicy, gdyż dane takie zawierają trzy parametry różnego typu. Wówczas możemy zdefiniować strukturę, w której zapamiętamy naraz wszystkie te trzy rzeczy. Strukturę deklaruje się przy użyciu słowa kluczowego struct oraz nazwy struktury. Po niej w nawiasach klamrowych umieszcza się deklaracje zmiennych, które wchodzą w skład tej struktury. Po nawiasie klamrowym może wystąpić nazwa zmiennej określonego właśnie przed chwilą typu. Jeśli nie pojawia się nazwa zmiennej, to w tym miejscu wyjątkowo po nawiasie klamrowym zamykającym trzeba umieścić średnik. Taka definicja struktury jest zarazem definicją nowego typu.

// Definicja typu, który jest strukturą:
typedef struct
{

typ_1 nazwa_pola_1;
typ_2 nazwa_pola_2;
...
typ_N nazwa_pola_N;

} nazwa_struktury;

//Równoważna definicja:
struct nazwa_struktury
{

typ_1 nazwa_pola_1;
typ_2 nazwa_pola_2;
...
typ_N nazwa_pola_N;

}; // W tym miejscu przed średnikiem można od razu zadeklarować zmienną tego typu.

 

Na przykład:

struct Osoba
{

char imie[20], nazwisko[50];
int wiek;

};
Osoba pewna_osoba;

 

Do wartości pól tej struktury odwołujemy się poprzez nazwę zmiennej, kropkę, a po niej nazwy pola.

strcpy(pewna_osoba.imie, "Jan");
strcpy(pewna_osoba.nazwisko, "Kaczmarek");
pewna_osoba.wiek = 25;

Unia jest bardzo podobna do struktury, jednakże wszystkie jej pola zajmują ten sam obszar pamięci.
Jedyną różnicą składniową jest używanie słowa kluczowego union w miejsce struct.

union nazwa_unii
{

char tablica_znakowa[4];
int wartosc;

} u;